Polskie Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony Zdrowia przygotowało w 2009 roku polską wersję ICF i została ona zatwierdzona przez WHO, a 16 kwietnia 2010 roku Centrum powołało Radę ICF, podejmującą działania w kierunku budowania nowoczesnej oferty wspierania rozwoju osób niepełnosprawnych.

Promując ICF nie tylko, jako narzędzie, ale przede wszystkim, jako filozofię myślenia, W.Dudziński wskazuje, iż klasyfikacja ta jest dzisiaj absolutnie niezbędna i można powiedzieć, że kreuje nasze myślenie czy wręcz nawyki neuronalne w myśleniu o niepełnosprawności zarówno na poziomie indywidualnym jak i zbiorowym czy społecznym³. Światowa Organizacja Zdrowia, tworząc ICF, wykreowała filozofię myślenia o niepełnosprawności, wpisując ją w dziedzictwo światowe. Dokument ten zrywa z dotychczasowym klasyfikowaniem choroby w człowieku i szacowaniem jej ograniczającego wpływu na nasze życie - każdy z nas może być lub jest w mniejszym lub większym stopniu niepełnosprawnym w tym klasycznym ujęciu. Dzisiaj ICF mówi o tym, że oceniamy człowieka we wszystkich możliwych aspektach i działaniach w kontekście jego środowiskowego uczestnictwa i ograniczeń. Objaw schorzenia w dotychczas obowiązującym systemie ICD klasyfikowany jest dla udokumentowania istnienia choroby i/lub zlecenia usług medycznych, podczas gdy ICF ten sam objaw będzie wykazywał, jako element funkcji organizmu w kontekście funkcjonowania człowieka w określonym środowisku i pełnionych przez niego rolach życiowych, społecznych czy zawodowych⁴.

ICF jest klasyfikacją cech charakterystycznych stanu zdrowia człowieka w kontekście jego indywidualnej sytuacji życiowej oraz wpływów otaczającego środowiska. ICF z nową wersją ICD‍11 będą dopiero pełnym sposobem całościowego rozumienia osoby, pozwalającym skuteczniej i trafniej budować system wsparcia i tworzyć właściwe warunki rozwoju. Łącznie stosowanie klasyfikacji zdrowia i czynników z nim związanych jest rekomendowanych przez WHO we wszystkich krajach świata, gdyż informacje dotyczące rozpoznania choroby jak i funkcjonowania osoby czy całej populacji dają szerzy obraz. Dzięki temu może być wykorzystany w profilaktyce lub przy określaniu potrzeb osoby w związku z jej aktywnością i uczestniczeniem w realizacji ról społecznych, w tym zawodowych.

 
W tym nowym ujęciu ICF, patrzymy np. na niewidomego człowieka nie jak w starym nawyku neuronalnym⁵, w osobie z upośledzeniem, której pomaga się na różne możliwe sposoby, ale widzimy aktywnego, dynamicznego człowieka, który bardzo wiele potrafi. Dotychczas patrzyliśmy na danego człowieka przez pryzmat określonego wcześniej stopnia upośledzenia i jego dysfunkcji. ICF daje nam narzędzia oceny np. tego niewidomego człowieka nie przez pryzmat stopnia jego upośledzeń i dysfunkcji ale przez pryzmat jego funkcjonowania – np. jako niewidomego narciarza, który potrafi jechać na najszybszych nartach na świecie ponad 100 km/ h, bez żadnych ograniczeń, bez żadnym limitów, niestygmatyzowany w żaden w zasadzie sposób. Podobnie osoba widząca tylko jednym okiem jest osobą niesprawną, lecz jeśli nie napotyka na istotne ograniczenia w pełnieniu ról społecznych (poza ewentualnie określonymi zawodami, które też nie koniecznie wykonywała czy chciałaby wykonywać i wówczas nie będą miały znaczenia) to nie powinna być określana, jako osoba niepełnosprawna.