Osoby z niepełnosprawnością na mapie Unii Europejskiej.

   W krajach Unii Europejskiej nie ma jednolitej definicji "niepełnosprawności", często nawet w jednym kraju używa się kilku różnych. Każdy kraj Unii ma również własny system orzekania o niepełnosprawności. Dlatego osoba, która w jednym z państw członkowskich uznawana jest za osobę z niepełnosprawnością, w innym kraju mogłaby nie otrzymać prawnego statusu osoby niepełnosprawnej. Ponadto w wielu krajach Unii funkcjonuje kilka definicji "niepełnosprawności" używanych do różnych celów, np. rehabilitacji społecznej, rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia, opieki medycznej, edukacji.
   Każde z państw Unii Europejskiej na bazie wieloletnich doświadczeń wypracowało również własną politykę społeczną, odnoszącą się do osób z niepełnosprawnością, podejmującą szeroko pojętą problematykę tej grupy społecznej, będąc jednocześnie zobowiązanym do przestrzegania praw i norm wypracowanych wspólnie przez UE. Rehabilitacja społeczna i zawodowa jest centralnym pojęciem w polityce społecznej państw członkowskich. Ma na celu głównie działania kompensacyjne, służące możliwie maksymalnemu usprawnieniu osób z niepełnosprawnością, wykorzystując ich potencjał oraz zachowane sprawności. A z drugiej strony działania polityki społecznej mają wpłynąć na całe społeczeństwo i służyć lepszemu zrozumieniu osób niepełnosprawnych, przekazowi rzetelnej informacji, integracji społecznej, rozpowszechnianiu działań mających na celu przeciwdziałanie marginalizacji i wykluczeniu społecznemu, bez których nie da się budować światłego i dojrzałego społeczeństwa wiedzy. Zapełnienie luki informacyjnej z zakresu problematyki niepełnosprawności, w dużej mierze zapobiega powstawaniu negatywnych postaw wobec niepełnosprawnych, zmniejsza lęk, jaki funkcjonuje w nas w związku z niedoinformowaniem oraz myśleniem stereotypowym o niepełnosprawności jako czymś zagrażającym.
   Warto zauważyć zachodzący w Państwach Członkowskich trend stopniowego odchodzenia od tradycyjnych instrumentów polityki społecznej, które polegały na tworzeniu odrębnych struktur, zaspokajających specyficzne potrzeby osób z niepełnosprawnością. Trend dotyczył zwłaszcza dziedziny oświaty i zatrudnienia (specjalne szkoły, warsztaty terapii zajęciowej itp.). Obecnie idzie się w kierunku integracji, łączenia różnych środowisk (a nie wydzielania i izolowania kogokolwiek) po to, aby oswajać ludzi z istniejącym problemem, uczyć nowych zachowań, przełamywać istniejący lęk wynikający z niewiedzy.
   Począwszy od przyjęcia Europejskiej Strategii Zatrudnienia w 1997 r., problematyka niepełnosprawności jest mocno zaznaczona w corocznych wytycznych polityki zatrudnienia. W Narodowych Planach Działania widoczny jest wysiłek, zmierzający do poprawy możliwości podjęcia pracy i zwiększenia kwalifikacji dla osób z niepełnosprawnością - jednej z grup docelowych, które mogą najbardziej skorzystać z działań prewencyjnych i instrumentów podnoszących zdolności zawodowe.

Źródła:

www.ffm.pl
www.niepelnosprawni.pl
www.portal.idn.org.pl

Agnieszka Kowalik - Sekretarz projektu

Polityka prywatności | Mapa serwisu

© 2008 Fundacja Fuga Mundi, wszelkie prawa zastrzeżone