format .docx
format .pdf
Psychoterapia może być rozumiana jako forma oddziaływania na
jaźń, będącą psychicznym ośrodkiem homeostatycznym osobowości. Jednocześnie w
tym podejściu funkcjonowanie psychiczne i biologiczne tworzą komplementarne struktury.
Szczególnie zaś zachodzący od najwcześniejszych lat rozwój układu nerwowego,
tworzy bezpośredni pomost między tym, co psychiczne a fizyczne. Zauważamy, że
w nerwowych strukturach dochodzi do utrwalania w postaci reprezentacji oddziaływań
wychowawczych i ogólnie wpływu otoczenia. Interioryzacja kultury jest podstawą
psychicznego funkcjonowania, wpływa intensywnie na procesy komunikacji.
W procesie psychoterapeutycznym następuje odwołanie się do rozwojowych przeżyć,
które doświadczane są we wczesnym dzieciństwie. I podobnie do procesów rozwojowych,
kiedy dziecko osiąga zdolność odróżniania Ja od nie-Ja, terapeuta pomaga pacjentowi
odróżnić jego subiektywne wyobrażenia od rzeczywistości. Szczególnie akcentuje
się rolę ukształtowanego w dzieciństwie typu przywiązania na jakość funkcjonowania
psycho-społecznego. Terapeuta razem z pacjentem odkrywa deficyty w tym zakresie
i pracuje nad ich akceptacją i włączeniem do struktur świadomych zepchniętych
do nieświadomości treści z okresu kształtowani się interakcji z najbliższymi.
Podobnie deficyty w zakresie rozwijających się we wczesnym okresie dzieciństwa
struktur jaźni (tj. poczucie działania, zwartości fizycznych, ciągłości trwania,
wrażliwości uczuciowej) zaburzają funkcjonowanie społeczne jednostki w późniejszym
okresie. W konsekwencji rodzi się "kosmiczne" osamotnienie lub wręcz odwrotnie
zatraca się granica między własną jaźnią a światem. Ogólnie należy podkreślić,
jak ważne dla prawidłowego funkcjonowania, a często odkrywane dopiero w trakcie
psychoterapii, jest doświadczanie w dzieciństwie bezwarunkowej akceptacji, bliskości
i ogólnie dobrych relacji z osobami znaczącymi.
W tym też kontekście, wyłania się właściwe zrozumienie roli terapeuty, którego
rola polega na stworzeniu pacjentowi warunków sprzyjających odkrywaniu w sobie
mechanizmów zaburzonego funkcjonowania. Z jednej strony w ustaleniu relacji interpersonalnych
służy właściwa organizacja przestrzeni, będąca podstawą dobrego samopoczucia
w kontaktach z drugim człowiekiem. Doświadczony terapeuta korzysta w swojej pracy
ze wszystkich form dystansów, umiejętnie dopasowując je jednak do etapu, w jakim
znajduje się proces terapeutyczny. Z drugiej jednak strony o skuteczności psychoterapii
decyduje przyjęcie postawy bezwarunkowej akceptacji pacjenta, która wynika z
dostrzegania wartości w nim jako człowieka i zadowolenia ze spotkania z nim,
z jego istnienia.
Skuteczność oddziaływania psychoterapeutycznego wyraża się niejako w mechanizmie
rozwojowym. Podobnie bowiem, jak w okresie wczesnego dzieciństwa kształtują się
pod wpływem procesów wychowawczych zręby osobowości, tak też w procesie terapeutycznym
możliwa jest kompensacja różnych defektów osobowości i stymulacja możliwości
rozwojowych pacjenta. Psychoterapia jest procesem, który pobudza rozwój osobowości
w kierunku osiągnięcia dojrzałości. Zauważamy, że wartość oddziaływań psychoterapeutycznych
wyraża się w efektach osiąganych na drodze interakcji pacjenta z terapeutą. Niwelowane
są zaburzenia komunikacyjne, nieprawidłowe procesy psychiczne czy somatyczne
dolegliwości, co w konsekwencji przynosi wymierny efekt psychoterapii w postaci
odczuwanej przez pacjenta satysfakcji z lepszego przystosowania społecznego.
Źródło: Jerzy Strojnowski "Psychoterapia"
Agnieszka Chmielewska - Pośrednik pracy.
Laboratorium ECDL |
Agencja Zatrudnienia Fundacji Fuga Mundi |
|
![]() |
Projekt współfinansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych |
![]() |